Vrouw

Ik ben die vrouw die op vrijdag het kruis rechtzet. Niet elke vrijdag, alleen als het heeft gewaaid. Dan staat het scheef bovenop de heuvel en dat stoort me. Ik loop omhoog, duw tegen het hout en zorg dat het manshoge kruis weer in het lood staat. Tevreden kijk ik uit over de graven.

Ik ben die vrouw die opleeft van een hoop geel zand tussen de zwarte aarde. Gezellig, een nieuwe buurtgenoot, denk ik dan. Nieuwsgierig tuur ik in het gat. Wie zou hier komen te wonen? Meestal duurt het maar een dag voor de bodem weer is aangeharkt en er bloemenkransen bovenop liggen. Dan draai ik mijn hoofd een kwartslag zodat ik de tekst op het lint kan lezen. Als ik een naam zie, spreek ik die even hardop uit, bij wijze van welkom.

Ik ben die vrouw die praat tegen de vogels en de bomen. Ik groet ze allemaal als ik rondloop over de begraafplaats die inmiddels aanvoelt als een dorpje waar ik blind mijn weg kan vinden. Ik heb weleens geplast achter een struik bij hoge nood. Maar toen een keurige dame me vroeg waar het toilet was (“u ziet eruit alsof u hier vaker komt”) wees ik haar naar de kerk beneden waarvan de deuren toevallig open stonden.

Ik ben die vrouw die even komt buurten als een van de doden zijn sterfdag of geboortedag viert. Dan staan er plots heel veel bloemen bij zo’n graf en kun je er vergif op innemen dat het een heuglijke dag is – de data op de steen bevestigen het vermoeden. Dat maakt me vrolijk, want er is iets te doen. Plechtig spreek ik een paar woorden.
Nu is het lente en moet ik oppassen dat ik geen krokussen vertrap. Soms raak ik er eentje en zeg ik sorry. Want voor je het weet is zo’n leven voorbij.
Ik ben die vrouw. Die vrouw ben ik geworden.