Het eigen lot
Annemarie
21 maart 2023

Het eigen lot

Toen mijn zoon net geboren was, moest ik niets hebben van boeken over gehandicapte kinderen. Ik wilde de verhalen van andere ouders niet lezen, was vastberaden mijn eigen weg te vinden in deze nieuwe, absurde werkelijkheid. Hoe ik reageerde op een baby die op geen enkele manier aan mijn verwachtingen voldeed, moest zuiver van mij blijven. Ook was ik bang voor het oordeel van de buitenwereld, want ik heette mijn kind niet onvoorwaardelijk welkom zoals een goede moeder dat hoorde te doen.

Maar toen was daar het boek van de Japanse schrijver Kenzaburo Oë waarvan ik niet meer weet hoe het ons huis heeft bereikt. Het eigen lot (1964) gaat over een vader die een kind krijgt met een misvormd hoofd. De baby is wanstaltig – hij noemt hem een monster. De vader schaamt zich voor wat hij op de wereld heeft gezet. Voelt vijandigheid jegens de artsen die het slechte nieuws moeten brengen en tegelijkertijd in opwinding verkeren omdat ze zo’n zeldzaam schepsel niet eerder zagen.
De verwachting is dat ‘het kind’ (een naam krijgt hij pas later) dat misschien ‘als een plant’ zal moeten leven binnen een paar dagen sterft als ze hem in het ziekenhuis maar geen melk geven. Dat zou voor iedereen het beste zijn, maar het is ook een verkapte vorm van moord die de vader wroeging bezorgt omdat hij daarmee de verantwoordelijkheid op een ander schuift, namelijk een arts. ‘Zonder je eigen handen te bevuilen met zijn dood’, in de woorden van Oë. De vader draait zich vast in zelfverwijten en grijpt naar de fles.

Elke zin trof me in dit boek. De worsteling van de ouder was zo herkenbaar dat ik het nog vaak heb herlezen. Het verhaal liep goed af: de vader kwam bij zinnen, de baby werd geopereerd. Op 3 maart overleed Nobelprijswinnaar Oë. Zijn zoon met het misvormde hoofd leeft nog altijd, hij is nu componist.

235 x gelezen
Er zijn geen reacties op dit bericht.

Laat een reactie achter

Alle velden zijn verplicht; het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.