Vera
4 juli 2023
Op gesprek bij het zorgkantoor
Oooh jongens, ik ben zó gespannen… vanmiddag hebben we een gesprek op het zorgkantoor.
Voor het eerst in 10 jaar hebben we een aanvraag gedaan voor extra zorgbudget (binnen de Wlz). Dit naar aanleiding van het advies dat kwam na een huisbezoek (lees: controle op je zorginkoop). De zorg voor onze lieve schat wordt zwaarder, op alle fronten. We hebben al gesprekken gevoerd, formulieren ingevuld en een hele week tot op de minuut alle zorg voor Bommel bijgehouden. En nu, vanmiddag dus, hebben we als klapper op de vuurpijl nog een persoonlijk gesprek. Pff…
Waarom ik zo gespannen ben?
Ik weet het ook niet zo goed. Het gaat om een beetje extra financiële ruimte. Dus ons huidige budget is niet in gevaar of zo. En ik begrijp heus wel dat ze je niet zomaar geld geven. Dat moet je kunnen onderbouwen en dan wordt er een afweging gemaakt. Dat snap ik. Maar het tussentijdse contact met “de bureaucratie” geeft me altijd het gevoel alsof we iets heel geks vragen. Alsof we iets verkeerd doen. En ik vraag al zo min mogelijk. Alleen het echt noodzakelijke.
Ik merk ook nu weer hoe erg men vanuit een positie komt van wantrouwen. “You’re guilty until proven innocent“, lijkt het altijd wel. Terwijl, we doen helemaal niks verkeerd. Ik wil het beste voor Bommel en voor ons als gezin. Meer niet. En ik doe dit niet bepaald voor m’n lol. Het liefste had ik dit hele budget helemaal niet nodig gehad! Dan had ik gewoon een “normaal” kind van 10. Een gewone tiener.
Ik merk ook nu weer hoe erg men vanuit een positie komt van wantrouwen. “You’re guilty until proven innocent“, lijkt het altijd wel. Terwijl, we doen helemaal niks verkeerd. Ik wil het beste voor Bommel en voor ons als gezin. Meer niet. En ik doe dit niet bepaald voor m’n lol. Het liefste had ik dit hele budget helemaal niet nodig gehad! Dan had ik gewoon een “normaal” kind van 10. Een gewone tiener.
Aftellen
Maar goed, we zijn inmiddels door al hun hoepels gesprongen en nu tel ik de uren en minuten af tot dat gesprek. Zó enorm afhankelijk ben je. Van anderen. Van het systeem. En van hun mening over jou en je kind. Van hun inschatting of de zorgbehoefte / zorgvraag wel reëel is. Slopend vind ik dit soort processen. M’n buik is van streek en m’n keel zit dicht.
Zo’n enorme stress om een beetje meer hulp. Een beetje meer leven in plaats van overleven. Ik ben benieuwd…
Zo’n enorme stress om een beetje meer hulp. Een beetje meer leven in plaats van overleven. Ik ben benieuwd…
