Kwetsbare mama

De afgelopen maanden vlogen ‘de kwetsbare kinderen‘ en wat dat dan wel of niet betekent je om je oren. Maar hoe zit het met kwetsbare ouders? Of – in dit geval – kwetsbare mama’s, zoals ik?

Soms hè, soms heb ik het er zo mee gehad dat 1 ding, 1 telefoontje, mijn hele leven kan bepalen. De uitslag van een onderzoek bij Bommel (en alle gevolgen), het horen dat er (nog) niets gevonden is en wat dat dan wel/niet betekent, pgb-ers die opzeggen of afzeggen, scholen die totaal onverwacht ineens hun deur dichtgooien. Soms vanwege iets ernstigs, soms vanwege zoiets simpels als een weersvoorspelling. Maar vaak onverwacht, zonder je tijd te gunnen om er ook nog maar iets aan te kunnen doen.

Afhankelijk zijn is stom
Allemaal bepalen ze hoe mijn dag loopt. Hoe mijn week gaat. Hoe mijn leven loopt. Of ik ruimte krijg, of niet. Nooit eens rekening houdend met wat ik te doen heb. Of ik nog plannen heb of verplichtingen.
In die zin ben ik, en is mijn tijd, kwetsbaar.
Soms maakt me dat boos. Machteloos.
Overgeleverd aan anderen. Afhankelijk.
Ik heb er een hekel aan.
Net als ik denk dat ik de controle over mijn eigen tijd weer een beetje terugkrijg, juist dan. Vaak dan. Meestal ook op die momenten dat het samenloopt met allerlei andere dingen, waardoor opvang of samen opvangen niet lukt. Pgb-ers die niet kunnen bijspringen omdat ze al andere plannen hebben (wat ik snap), mijn man die uitgerekend die dag iets heeft voor zijn werk waardoor hij niet kan helpen. Allemaal logisch, maar wel behoorlijk balen.

Alles uit je handen laten vallen
Wie kijkt er dan eigenlijk om naar de papa’s en de mama’s van die kwetsbare kinderen? Naar die kwetsbare ouders? Waarbij er, als er maar 1 kink in de kabel komt, hun hele dag gereshuffeld wordt. Dat zij alles maar zomaar uit hun handen moeten laten vallen. Alles maar aan de kant moeten schuiven. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Of die, net als ik, morgen een super belangrijk online MDO (multidisciplinair overleg) moeten voorbereiden voor overmorgen waar de mobiliteit van hun kind ter discussie staat. Hoe vinden die nog een oplossing als alle oplossingen niet kunnen?

Dan blijft iedere keer hetzelfde over:
mezelf wegcijferen. Mijn agenda versnipperen.
Mijn plannen loslaten en vooral geen nieuwe in mijn hoofd halen.
Net zoals morgen.
Morgen zorg ik voor mijn lieve, zorgintensieve kind. En dan maar hopen dat overmorgen alles goed gaat…
Maar, soms hè, soms maakt me dat enorm boos. Machteloos.
Afhankelijk zijn van anderen is soms het stomste wat er is.