Parkeerstress op vakantie

Ik voelde het al toen we aan het parkeren waren. De starende ogen vanaf het Spaanse terras. Zij zagen een gewone auto (toen nog) die parkeerde op een gehandicaptenparkeerplaats. En ja hoor, toen zowel Tycho als ik uitstapten, en allebei prima in staat bleken om te lopen, volgde het duidelijk hoorbare commentaar. 

Terwijl we allebei naar de kofferbak liepen om de rolstoel uit de auto te tillen, ergerde ik me kapot. Meteen een oordeel klaar, dacht ik. “Zie je, ze kunnen allebei gewoon lopen. Wat ontzettend asociaal om op een gehandicaptenparkeerplaats te gaan staan zeg. Niet normaal! Die doen dat alleen maar omdat ze zo nodig dichtbij willen staan.”
Overigens zo typisch Nederlands: lekker luidruchtig laten merken dat je Nederlands bent. Maar dat terzijde. “Die mogen hier echt niet staan hoor. Daar ga ik zo wat van zeggen. Niet te geloven. Wat een asociale mensen heb je toch!” Terwijl ik me aan het opvreten was dacht ik: wacht maar…

(Ver)oordelen
Toen we de knalroze kinderrolstoel in elkaar hadden staan werd het al stiller. En toen we Bommel erin tilden hoorden we alleen nog maar gefluister. Inmiddels kookte ik van binnen. Alsof we voor onze lol op deze plek staan, dacht ik.
We liepen met rolstoel en al langs de tafel met 4 Nederlandse ouderen. Stille, starende blikken. Geen commentaar meer. Ik kon het niet nalaten iets te zeggen na al hun geroep. Volgens mij was het zoiets als: “Dat was nog eens een verrassing, hè?”. Met het schaamrood op hun kaken murmelden ze wat terug. Ze hadden inderdaad niet verwacht een gehandicapt kind te zien. Dat vonden ze merkbaar heel erg zielig. Nou vind ik ons en Bommel niet zielig, maar ik dacht wel: net goed, hopelijk leren ze nu niet zo snel te (ver)oordelen.

Oneerlijk
Natuurlijk, het zag er ook best verdacht uit. Een gewone auto, 2 lopende mensen. Ik kan het heus wel begrijpen hoor, maar dat wilde ik op dat moment niet. Ik vond het zo oneerlijk. Het zweet stond me op m’n rug van de stress van al dat veroordelende geroep vanaf het terras. Ik heb de rolstoel nog nooit zo snel uit de auto gesleurd. We deden niks verkeerd! Het kostte me de nodige moeite om er toch nog een gezellig etentje van te maken, maar dat is gelukt. Zo vaak gaan we immers niet uit eten met Bommel.

‘Gelukkig’ hebben we nu geen last meer van dit soort situaties. We hebben ze namelijk vaker gehad, in binnen- en buitenland. Inmiddels hebben we een rolstoelauto en is het dus veel duidelijker allemaal. Maar dit moment aan de Spaanse Costa is me altijd bijgebleven.