Philippe

Het beeld van Job en Philippe in dat grote bed vergeet ik nooit meer. Witte lakens, de geur van kamperfoelie. Job speelde op zijn iPad en Philippe keek mee. Hier was het volstrekt normaal om overdag in een bed te liggen. De zittende mens was de afwijking.

We waren op bezoek bij Philippe Pozzo di Borgo, de ‘echte’ Philippe uit de Franse filmhit Intouchables, die met zijn familie in Marokko woonde. We raakten bevriend na een interview dat ik met hem had gedaan.
De eerste 42 jaar van zijn leven was de zakenman ‘gewoon’, in de zin dat hij kon lopen en werken. Tot hij uit de lucht viel tijdens het paragliden en tot zijn nek verlamd raakte. Philippe werd van de ene op de andere dag compleet afhankelijk van anderen.

Lot
Toen ik hem ontmoette – hij was 62 – had hij zich verzoend met zijn lot. Zover was ik nog lang niet. Job was 9 en ik was nog altijd boos dat mij een gehandicapt kind was toebedeeld.
Het was fijn om met hem te praten, en natuurlijk gingen we in op zijn uitnodiging naar zijn mooie huis in Marokko te komen. Wat een verademing dat een rolstoel hier nu eens de standaard was! We botsten nergens tegenaan. Net als Job werd Philippe gevoerd tijdens het eten. Ook dat gebeurde in bed, want onze gastheer mocht vanwege doorligwonden niet zitten. Job, die nooit iets raar vond omdat hij niet wist wat de norm was, speelde met de gevoelloze hand van Philippe en pakte onbeschaamd zijn hoofd vast om hem kusjes te geven.

Er zijn van die mensen die je kijk op dingen blijvend veranderen. In Philippes omgekeerde wereld begon mijn idee van mijn zogenaamde lot te wankelen. Want was het niet mijn zoon die me hier had gebracht? Toen Philippe vorige week overleed, probeerde ik dan ook niet te blijven hangen in verdriet, maar blij te zijn dat hij erin was geslaagd twee levens in één te leven.