Het lavalied
Lepeltje lepeltje liggen we samen in zijn bed. Hij is eindelijk kalm. Dit moment van de dag voel ik me zo dichtbij hem. Als hij rustig is, net alleen maar heeft liggen kletsen, helemaal niet meer scheldt of onrustig is. Zijn bed en de schemering voelen geborgen. Ik voel dat hij ontspant en gewoon even zichzelf is, hier met mij. Samen. Hij verstrengelt zijn vingers in die van mij. Zijn haartjes kriebelen in mijn gezicht. Mijn lieve, gevoelige mannetje.
Op vrije dagen kunnen wij heen en weer geslingerd worden tussen de grillige buien van Pepijn. Van zwaar overprikkeld en boos tot vrolijk en enthousiast over alles, tot momenten van rust omdat hij in zijn hyperfocus aan het knutselen of klussen was. Precies over die grilligheid schreef Sven ‘het lavalied’. Twee maanden geleden benaderde hij mij met de vraag of hij op basis van mijn blogs een lied dat hij geschreven had, ten gehore mocht brengen: ‘Om meer aandacht te geven aan het onbegrip over ADHD/ASS (autisme).’ Begin april mocht ik het uiteindelijke resultaat live horen en ik was geraakt door de treffende en ontroerende tekst. Hier terug te luisteren.
Bedritueel
De twee uur voor het naar bed gaan is het vaak vooral temperen en kaderen. Vanaf ongeveer zes uur wordt hij druk, megadruk. Dan is zijn adhd-medicatie uitgewerkt en begint hij letterlijk te stuiteren. Begrijp me niet verkeerd: druk gedrag is prima. Maar hij gaat vaak ook ‘uit contact’. Dus is het hard werken om de dag af te bouwen. Het scheelt dat we een strak avondritueel hebben. Van de yoghurt voor Klokhuis naar de douche, tandenpoetsen, kletsen in bed (wat was het stomste van de dag en wat het leukste?), boekje lezen, oefening en slapen.
Die ‘oefening’, zo zijn we het gaan noemen, doe ik al jaren om hem rustig te krijgen. De ene keer ligt hij in een bootje en deint hij mee op de golven van de rivier, de zon gaat onder, en hij kijkt naar de sterren. Een ster wordt steeds groter en komt dichterbij, er komt sterrenregen uit, en daar wordt hij slaperig van. Zijn hele lichaam zit vol met gouden spikkels van de sterrenregen. Of het gaat over zijn adem die begint bij zijn voeten. Alle tenen beginnen te tintelen en vallen in slaap. Ze zijn moe van de lange dag en ze hebben de hele dag Pepijn overal naartoe gebracht. En zo ga ik zijn hele lichaam langs tot zijn ogen en gezicht. Inmiddels heb ik al tientallen varianten en hij zegt wat hij wil: een ademoefening, een dierenoefening of een lange oefening.
Verbinding
Het is bij ons dus niet: ‘even op bed leggen’. Maar ik geniet ervan, want op momenten dat ik minder zin heb in de hele riedel, prent ik mezelf altijd in: nu kan het nog, straks is hij een puber en wil hij echt niet meer dat ik naast hem lig, laat staan hem nog op bed leg. Dus ik koester deze momenten van liefdevolle verbinding.
************************************************************************************
Hier de tekst van het Lavalied:
Hij ziet zijn ouders staan.
Kruipt dicht tegen hen aan
Nu heel rustig, straks een vulkaan
Als hij zich weer, eens laat gaan
Geluid komt hem tegemoet
Prikkels weer in overvloed
Beelden ruisen door zijn hoofd
Wanneer is de vulkaan gedoofd?
Puzzlestukjes allemaal
Samen vormen ze 1 verhaal
Vallen niet altijd op hun plek
Zie het maar als ONS gebrek.
Hij is een zomerkind
Kijkt dwars door je heen
Een engel met veel pit
Waar teveel prik in zit
Vraagt het hemd van je lijf
En aandacht voor wel vijf.
CHORUS
**********************************
Wie, wat Wanneer en hoe?
Waar gaan wij zo naar toe?
Hij heeft een plan
Dus als je dan
Iets anders zegt
Niet met hem overlegt
Dan wordt hij boos
Komt de duvel uit z’n doos
Lava. Lava gloeiend rood
Waar blijft de brandweerboot?
************************************
Regelmaat en ritme, is het toverwoord
Zonder dat, raakt zijn brein gestoord.
CHORUS
Hij ziet zijn ouders staan
kruipt dicht tegen hen aan
Zojuist een vulkaan
toen hij zich liet gaan
maar dit is wat hij wil
heerlijk rustig stil
(bron: https://7ven.jouwweb.nl/all-songs)
Meer achtergrondinformatie over Saskia en Pepijn lees je via deze link.
