Pluryn

Er zijn te weinig gehandicapte kinderen in dit land. Of beter gezegd: onder de weinige ouders van gehandicapte kinderen zijn niet genoeg politici, BN’ers en CEO’s om de kwetsbare groep een stem te geven. Het ontbreekt aan mensen met invloed. Mensen die lawaai maken. Mensen die zich nooit zouden neerleggen bij het zoveelste besluit om een aangepast zwembad te sluiten. Zij zouden moord en brand schreeuwen aan talkshowtafels in Hilversum en worden gehoord.

De publieke verontwaardiging die daaruit voortkwam zou de bestuursleden van de Nijmeegse zorginstelling Pluryn aan hun haren uit hun vergaderhokken slepen en eisen dat ze A. eerder dan twee weken van tevoren hadden aangekondigd dat het zo gekoesterde zwembad moest sluiten ‘omdat renovatie te duur was’ en B. dat ze die beslissing onmiddellijk terugdraaiden en als de sodemieter op zoek gingen naar geld.

Een essentieel uurtje
De onverschrokken ouders zouden het hele land ervan overtuigen hoe belangrijk het zwemmen is voor hun kinderen. Als essentiële lichaamsbeweging die voorkomt dat hun stijve lijven nog strammer worden. Als ontspanning in warm water. Als enige plek waar ze terechtkunnen met hun rolstoelen. En last but not least: deze kinderen hebben al zo weinig, gún ze hun uurtje zwemmen in de week. We zouden ons als samenleving toch de ogen uit de kop moeten schamen als we dit niet voor elkaar konden boksen? Ik zie de ouders-met-invloed al overtuigend optreden voor een batterij microfoons in politiek Den Haag. Misschien beginnen ze wel hun eigen Giro555 inclusief telefoonpanel.

Maar nee, het zwembad van Pluryn gaat gewoon dicht. Geruisloos, na wat berichtjes in de krant. De vermoeide ouders zonder BN-status hebben teveel aan hun hoofd om een klinkend protest van de grond te krijgen. Het broze clubje zwemmers is zo klein dat het nog geen rimpeling in het water veroorzaakt. Ach, het zijn maar gehandicapte kinderen.

Afbeelding: Thomas Park, Unsplash