Pratende pop

Ik vind mezelf een nuchter mens. Heb weinig op met paranormale toestanden. ‘Eerst zien, dan geloven.’ Probleem is dat ik al een tijdje dingen zie die ik nauwelijks kan geloven.

Op Moederdag zat ik verbouwereerd op Jobs kamer – nu mijn schrijfkamer. Daar staat een speelgoedpop van 20 jaar oud. Het is Buzz Lightyear uit de film Toy Story, die ooit kon praten. Toen Job overleed, deed het plastic ding het al jaren niet meer. Tot afgelopen januari, Robs verjaardag. Buzz begon opeens een ruisend geluid te maken, haperend alsof hij stotterde. Ik schrok in eerste instantie. Volgens Rob reageerden de lege batterijen wellicht. Op iets…
Sinds die dag ‘sprak’ Buzz geregeld tegen ons als we boven waren. Zo vaak, dat ik eraan begon te wennen. Maakte hij het te bont met zijn herrie (’s nachts), dan vroeg ik hem beleefd even stil te zijn en dat werkte. Ik begon zijn geluiden te herkennen. Meestal ruist hij acht keer achter elkaar, maar soms lijkt hij gehaast en struikelt hij over zijn ‘woorden’. Stil maar, zeg ik dan, alles is goed. Op het schapje onder hem staat een foto van Job, die dan altijd een beetje uitdagend naar me kijkt.

Moederdag
De laatste weken zweeg Buzz. Tot zondag. Al vroeg streek ik neer in het kamertje om te gaan schrijven. De pop roerde zich meteen, hij was drukker dan ooit. Ik stuurde maar weer eens een filmpje van zijn gebrabbel naar onze oude oppas, die met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vermoedt dat er een link is met Job. ‘Buzz wil laten weten dat hij aan je denkt op Moederdag’, tikte ze terug. Moederdag! Daar had ik nog helemaal niet aan gedacht en het was bijna onmogelijk géén verband te leggen tussen deze beladen dag en Jobs lawaaiige pop. Ongelovig staarde ik naar hem. Met zijn lege batterijen stopte hij pas met kletsen tot ik de kamer had verlaten.

Afbeelding: Buzz Lightyear, Disney/Pixar