Tuintje

De plantjes hangen slap. Met mijn gieter blijf ik even staan. Aarzelend. Water geven of niet? Probleem is dat dit niet ons graf is. Dagelijks wandel ik erlangs, het ligt er pas kort. Het begon met een bergje vers zand, aangeharkt en wel. De bloeiende planten kwamen snel daarna, een steen ontbreekt nog. Ik ken de regels van deze nieuwe wereld nog niet. Telkens vraag ik me af wat de sociale codes zijn van levenden op een dodenakker.

Vlak voor de jaarwisseling strooiden we Jobs as hier uit in een grote cirkel rond een boom op een boshelling. De wegwerp urn lieten we achter in een afvalmand naast een bankje. Dat was de eerste keer dat ik dacht: kan dit? Raar gezicht, zo’n gedumpte urn. Het voelde oneerbiedig. Aan de andere kant: Jobs as was eruit, die hadden we op de mooiste plek van de stad aan de aarde toevertrouwd. We markeerden de witte cirkel met bosplantjes, zodat we hem altijd konden blijven zien.

Routine
Er waren wel kranen op de begraafplaats, maar zonder water. Afgesloten omdat het winter was, waarschijnlijk. Dus liep ik vanaf huis met flessen water op mijn rug naar Jobs boom om zijn plantjes een zo goed mogelijke start te geven. Op een dag passeerde een andere bezoeker met een lege gieter. Hoe kwam hij aan water? Ik volgde hem op gepaste afstand en zag hem water uit de vijver scheppen. Zo ging dat hier dus.
Inmiddels zijn de kranen aangesloten. In mijn dagelijkse routine groet ik de roodborstjes en praat ik tegen Jobs boom. Ik heb een vaste plek op de helling waar ik graag zit. Daar vraag ik me dus af of je de planten van onbekende doden water mag geven. Ik doe het maar gewoon. Het wordt tijd om eens wat mensen aan te spreken. ‘Buren’ die zich straks over Jobs tuintje ontfermen als wij op vakantie gaan.