Eén dag

Wat zou ik doen als Job voor één dag terug was? Die vraag kreeg ik tijdens een radio-interview. Ik zou op de bank tegen hem aan gaan liggen zoals ik altijd deed als ik thuiskwam uit mijn werk, antwoordde ik.

Zijn huid voelen, mijn vingers door zijn haar laten gaan. Maar het zou natuurlijk een beetje raar zijn als ik op die ene dag dat Job terug was, gewoon naar mijn werk was gegaan, bedacht ik later. Ik mag dan niets groots wensen op die ene dag – het zijn juist de kleine dingen die ik het meest mis: samen SpongeBob kijken, beetje kletsen – ik hoop toch tenminste dat ik thuis ben als ze hem komen brengen.

Tienrittenkaart
Een vriendin vertelde me eerder dat ze een tienrittenkaart wel fijn had gevonden. Haar moeder overleed veel te vroeg, ze vond dat er een kaart moest zijn die ze kon inzetten op belangrijke momenten. Even mama invliegen.
“Maar wanneer zet je dan nummer tien in?” vroeg ik. Je weet immers nooit welke lastige momenten zich nog aandienen in je leven. “En wat als je er zo zuinig mee bent dat je maar tot vijf komt en dan zelf overlijdt?”
Had ze over nagedacht. Als ze wist dat haar eigen dood eraan kwam, kon ze de resterende sessies nog snel opmaken. Ging het onverwacht, dan bestond ze niet meer om zich te realiseren dat er nog knippen op de kaart stonden en was het dus niet erg. Maar ze zou haar moeder absoluut hebben ingevlogen op de dag dat haar zoontje werd geboren. Een tienrittenkaart is hoe dan ook beter dan iemand voor één dag terugkrijgen.

‘Ik hoop eigenlijk niet dat ze Job komen brengen’, zei ik tegen de interviewster op de radio. ‘Want dat betekent dat ze hem ook weer komen halen en dat wil ik echt nooit meer meemaken.’