Sloop

Op de twee donkerste dagen in mijn leven liep ik door deze draaideur naar buiten.

De eerste keer had ik een lege Maxi-Cosi aan mijn arm. Daar had mijn kersverse baby in moeten zitten, veilig met zijn ouders op weg naar huis. Maar het mandje was leeg omdat Job gehandicapt ter wereld was gekomen en in het ziekenhuis moest blijven. Rob en ik gingen die avond, 4 februari 2004, zonder kind weer weg.
De tweede keer duwde ik een lege rolstoel voor me uit. Ook daar had mijn zoon in moeten zitten, veilig met zijn ouders op weg naar huis. Maar hij werd door twee verpleegkundigen op datzelfde moment in zijn ziekenhuisbed door ondergrondse gangen naar het mortuarium gereden.

Met lege handen
Vanachter een afzethek kijk ik naar de draaideur. Het gebouw waar zo’n groot deel van ons leven zich afspeelde, wordt gesloopt. De hoofdingang is nog intact, maar een graafmachine neemt met zijn enge tandenbek al happen uit de muren en het dak. Ik dwing mezelf te blijven staan en te kijken. Straks kan het niet meer, straks is alles weg.
De tweede keer dat ik compleet verslagen die ziekenhuisdeur doorliep, zag ik de parallel met bijna 18 jaar eerder haarscherp. Ik vóelde de geschiedenis zich herhalen. Daar gingen we weer, met lege handen terug de wereld in. Weerloos en gebroken. Waar had ik de auto ook alweer geparkeerd?

Terugspoelen
Ik houd zicht op de draaideur als ik achteruit begin te lopen. Ja, zo moet het, de film terugspoelen tot het moment dat we Job vol vertrouwen naar het ziekenhuis brachten omdat ze hem hier van zijn longontsteking zouden genezen. Nóg verder terug: ik ben weer zwanger en de baby kan elk moment geboren worden. Hij is zo welkom, al weten we nog helemaal niet dat het een jongetje zal worden. “Als hij maar gezond is”, zeggen Rob en ik tegen elkaar. Hoopvol wachten we tot de weeën beginnen.