Vakantie: de heenreis

Het is acht uur in de avond, een graad of 29 is het nog. Ik heb Elin net gedoucht en zit op het terras voor het huis met uitzicht over een oud kasteeltje en de bergen in de verte. Patrick en Bente zijn na het eten vertrokken naar het strand. Ze gaan even op onderzoek uit, zodat we over twee dagen (stranddagje gepland) weten waar het ‘makkelijk’ is met Elin. Makkelijk.

Tekst: Marie-José Schelvis

We hebben dit jaar een aangepast huis gehuurd in het zuiden van Frankrijk. Het huis waar we vorig jaar zo’n mooie tijd hebben gehad, was dit jaar helaas helemaal volgeboekt. Gelukkig heb ik dit pareltje weten te vinden. Een huis met alles erop en eraan. Alleen wil het met Elin en tilliften niet erg lukken, dus de rugspieren staan weer op scherp.

De tussenstop
De heenreis hebben we in tweeën gesplitst, ik had een ‘family- room’ geboekt in een hotel in Midden-Frankrijk. Dat zou voldoende moeten zijn qua ruimte, desnoods kon Elin een nachtje op een matras op de grond slapen. Na een lange, maar voorspoedige reis (wel een afslag gemist bij Parijs en de Eiffeltoren van iets te dichtbij gezien), kwamen we aan in het hotel. We hadden de sportbuggy meegenomen. Als we op reis gaan is haar rolstoel zo ingebouwd, dat hij er eigenlijk niet meer uit kan. Met de logeertas voor 1 nacht – dat is met Elin al een hele volle tas – Elin in de buggy, onze twee racefietsen en met een tas met eten gingen we naar boven, alwaar de buggy niet door de deur paste. Aangezien hij ook niet op de gang kon staan, i.v.m. de gang vrijhouden bij brand, stond het huilen me nader dan het lachen. En die kamer kostte ook nog eens handen vol geld! Bij de receptie vroeg ik wat we nu moesten doen. Toen vertelden ze dat ze wel kamers hadden voor gehandicapten, maar dat dit alleen wel kamers waren voor twee personen. Ik reageerde toen best pinnig (IK?!) dat er ook gezinnen zijn met een gehandicapt kind en dat zij niet altijd twee kamers kunnen betalen. Ik beende naar boven, boos op alles en iedereen, en geen idee hoe we de nacht door zouden komen.

Niet alles kan meer met Elin
Bente kwam tien minuten later de kamer binnen, nadat ze iets uit de auto had gehaald, en vertelde dat, voor zover zij het kon verstaan, de receptioniste zei dat we kosteloos gebruik mochten maken van de aangepaste kamer. Heel rap had ik Elin en mezelf beneden geïnstalleerd en was het misschien voor iedereen beter een beetje meer ruimte te hebben. Ik heb de receptioniste met tranen in mijn ogen heel erg bedankt.
Na een diner in een Amerikaanse diner en een redelijke nacht, zakten we rustig af naar het zuiden. In de auto zeiden we tegen elkaar dat we toch moesten inzien dat niet alles meer kan met Elin. Hoe moeilijk ook. Een vakantie met een tussenstop in een hotel, dat is geen optie meer. Dat doen we onszelf niet meer aan. Gelukkig hebben we de komende drie zomers ‘ons’ huis in midden Frankrijk al vastgelegd!

Stromende emoties
Hoe blij ik ook ben dat we überhaupt op vakantie kunnen, toch was ik best verdrietig toen we aankwamen bij onze stek. Zou dit een van de laatste keren zijn dat we zo ver gaan? Hoe zien de vakanties er in de toekomst uit? Zullen we Elin nog wel mee kunnen nemen? De combinatie van ontzettende zware weken in Nederland – we zitten midden in een megaverbouwing en gaan na de vakantie verhuizen – en de uitputtende reis kunnen er ook voor hebben gezorgd dat we zo brak aankwamen en nog zijn.
Inmiddels typ ik dit op de derde avond dat we hier zijn. Ik voel mijn rug, nek en schouders. De combinatie van ontzettende vermoeidheid, het tillen van Elin (in en uit het zwembad, en zwemmen sowieso) en een kneiterhard bed. Het gevoel van het ‘moeten’ genieten. Alle emoties stromen door mijn lijf. Morgen halen we onze lieve, gezellige PGB’er van het vliegveld. Een verse stroom energie door het huis en voor de meisjes. Hopelijk komt dan de rust door mijn lijf stromen en kan ik echt genieten.

Marie-José is getrouwd met Patrick en zoekt inmiddels al 16 jaar haar weg in zorgenland. Haar jongste dochter Elin (16), helft van een tweeling (samen met Bente), is ernstig meervoudig gehandicapt. Het gezin van Marie-José vindt het erg leuk om buiten te zijn en ze fietsen, rennen en sporten erop los, ook met Elin en hond Charlie! Marie-José geeft graag kijkje in haar leven; alle ups maar ook downs. Zorgen, drukte, ziekte, maar ook – soms hele kleine – bijzondere momenten deelt ze hier.