Boris
Alleen de titel is al prachtig: Heen. Het is een van de weinige woorden die de twintigjarige Boris tot zijn beschikking heeft. Hij zegt ‘heen’ als hij met zijn ogen een vogel of een kat of een fietser volgt. Waar gaan ze heen? Zijn vader Laurens Verhagen, de schrijver van het net verschenen boek, geeft zijn zoon dan een beslist antwoord (‘station’ of ‘supermarkt’) en Boris is tevreden. Zo overzichtelijk kan de wereld zijn.
Totdat de zoon op een dag doodgaat. Daarover gaat het boek van journalist Verhagen. De titel wint pagina na pagina aan overtuigingskracht. Want waar moeten de ouders in godsnaam heen zonder hun stralende, lieve Boris?
‘Ik bén Boris’, zegt moeder Roelien op pagina 24. Er is geen verschil tussen hem en haarzelf. Waar andere kinderen zich zodra ze gaan puberen verwijderen van hun ouders, komt de gehandicapte Boris steeds dichterbij. Juist het ontbreken van een gemeenschappelijke taal maakt het contact zo intens. Om te begrijpen hoe Boris de wereld ervaart (anders dan andere mensen) moeten zijn ouders wel hem worden.
Ze zien aan zijn ogen wat hij zich afvraagt en aan zijn mond wanneer hij dorst heeft. Zijn lange lichaam kent geen geheimen. Of toch wel: juist datgene waaraan hij overlijdt, hebben ze niet gezien. Het schuldgevoel dat daarmee gepaard gaat, is ook weer een gevolg van die verwevenheid. Wil je je kind dat zelf weerloos is kunnen beschermen, dan moet je als een cartograaf elk stukje land in kaart brengen zodat je weet waar het drijfzand begint.
Het boek, dat ik met ingehouden adem uit las, raakte me diep. Omdat het zo helder maakt waarom ook wij, de ouders van Job, ons ontwricht voelen sinds zijn dood. We leefden niet alleen onze eigen levens, maar ook het zijne. Wij wáren Job.
Foto credit: Laurens Verhagen
Ontroerd en verrijkt door het lezen van dit boek.
Herkenning,mijn 66jarigr zoon met Down Syndroom en Autisme kreeg op 15Juni 2020 een Sepsis shock.
Een week I.C. met grote kans op overlijden.
Hij heeft het gehaald.
Ook ik had mijn zoon met Corona 3maanden thuis gehaald.
Mijn zoon functioneerde op 2-3 jarig niveau.
Incontinent en behoorlijk Autistisch.
Ik zelf 83 jaar en alleenstaand. Heb het als een zware maar ook mooie tijd ervaren.
14 dagen terug en hij bleek een urineweg ontsteking te hebben die ik thuis niet gemerkt had.
Was mischien niet aanwezig maar ik herken de twijfel heb ik het niet gemerkt.
Nu 3jaar later is zijntoestand zorgelijk.
Geestelijk achteruit door ouderdom en dementie.
Een lief mannetje van 2jaar ,hij is erg blij als ik bij hem kom.
3-4keer per week.
Dementie geeft zorg hij heeft allerliefste systemen waar hij houvast aan had.
Daar raakt hij nu verward in en dat bezorgt hem veel prikkels
Ik ben doorlopend aan het mee kijken daar wat verlichting in te brengen.
Lukt soms en vaak niet.
Afspraak met huisarts geen ziekenhuis opname meer.
Afhankelijk van antibiotica.
Hij is ook nog vaak blij en heeft dan nog een goede kwaliteit van leven.
Wil hem nog zo graag een tijdje bij me houden,
Maar wil hem ook overleven want ik ben net als Laurens zijn tolk en advocaat.
Als dat niet lukt zijn er dochters en 1 kleinzoon die het overnemen.
Gaan ze met liefde doen maar zo als ik het doe kan niemand het.
Doe dit al 66 jaar.
Mensen noemen het een symbiose niet goed maar het zij zo.
Hoopdat Laurens dit bericht te lezen krijgt.
Zijn boek brengt mij een schat aan herkenning
De tijd na het overlijden waar iknatuurlijk bang voor ben,geeft me ook de zekerheid dat alle gevoelens er mogen zijn.
Weet niet hoe ik Laurens kan bereiken dus probeer het zo.
Vriendelijke groeten van soms verdrietige maar ook dappere moeder.
Jopie van der Jagt.
