Man

Hoe het met mijn man gaat, vragen mensen vaak. Dat gebeurde afgelopen zaterdag ook op de Lezersdag van De Gelderlander waar ik te gast was. Omdat ik Rob al een tijdje niet gezien heb, app ik hem.

‘Hoe gaat het met je?’
‘Dat is een lastige vraag.’
‘Hoezo?’
‘Omdat dat nogal wisselt. Nu gaat het heel goed.”
‘Waarom gaat het nu heel goed?’
‘Ik zit in Egypte en hoef even helemaal NIKS. Ik doe alleen wat ik het liefste doe: in het water liggen en in totale rust zoeken naar zeekoeien.’

Even ter verduidelijking:
Rob is twaalf dagen op vakantie in Marsa Alam. Dat heeft hij vaker gedaan in zijn eentje, maar niet sinds onze zoon is overleden – en nog nooit zo lang. Hij stuurt een foto van zijn bakje cornflakes. Rob is deze ochtend samen met de zon opgestaan, snorkelde al met de zeekoe in de Rode Zee en zit nu (het is acht uur) in de ontbijtzaal waar hij wifi heeft. Ik zet het WhatsApp-interview met mijn man voort.

‘Wat maakt het onder water zijn zo fijn?’
‘Onderwater heb ik geen andere gedachten. De geluiden zijn gedempt, ik ben me dan heel bewust van mijn ademhaling. Het geluid van de zee zelf werkt hypnotiserend in combinatie met het zachtjes heen en weer gewiegd worden.’
‘Is het anders om helemaal alleen op vakantie te zijn nu Job er niet meer is?’
‘Minder dan ik dacht. Toen was zo’n vakantie een vlucht van het continu zorgen voor hem, en nu is het toch ook wel weer een vlucht omdat het thuis best lastig is er elke dag iets van te maken zonder Job.’
‘Hoe voelt dat missen voor jou?’
‘Dat kan ik niet omschrijven. Iemand zo erg missen dat het pijn doet, dat kende ik niet. Ik ben iets van mezelf kwijtgeraakt.’
‘Waar zie je tegenop als de vakantie voorbij is?’
‘Dat weet jij wel. Thuiskomen en dat hij er niet is.’