Kettingreactie (2): De Spoedeisende Hulp
We zijn met Bommel op de Spoedeisende Hulp (SEH). Ik weet dat SEH units draaien op protocollen. Dat is goed en nodig. Toch ervaar ik ieder bezoek weer dat het een kunst blijkt te weten wanneer er van het protocol afgeweken kan worden. Zoals tijdens ons bezoek…
Ik blijf het bijzonder vinden dat je, nadat je jouw kinderarts aan de lijn hebt gehad, je niet direct naar die arts toe kan. Zeker als dit gewoon op een doordeweekse dag tijdens ziekenhuiskantooruren is. Nee, je moet eerst via de SEH. Het zal vast een goede reden hebben, maar ik vind het omslachtig. En dat het omslachtig is, wordt meteen bewezen als we nog maar net de 1e schuifdeuren door zijn.
Efficiënt proces
Daar zit de ‘ontvangst receptioniste’. Daar sta ik al kort ons verhaal te doen voor ik toestemming krijg door de 2e deur te gaan. Daarachter zit de SEH receptioniste. Bij haar is niets bekend over de komst van Bommel. Dat ene telefoontje dat vanaf de kinderafdeling niet gedaan is, zorgt altijd voor leuke gesprekken! De receptioniste neemt namelijk geen genoegen met mijn versie: “We komen hier voor het afnemen van een katheter urine bij mijn dochtertje. We hebben de dienstdoende kinderarts gesproken.” Ho! Stop! Eerst wordt er gebeld met de afdeling om te verifiëren of het wel klopt dat “kindje Tomassen” hier moet zijn & waarom. Een zeer efficiënt proces is hier gaande, dat mag helder zijn!
Het is, zoals altijd, druk op de SEH dus moeten we wachten. We zijn hier omdat de uroloog d.m.v. een katheter afname 100% zeker wil weten dat Bommel een nierbekkenontsteking heeft. Na de enerverende ochtend die we gehad hebben, valt het me mee hoe ze in de wachtruimte zit rond te kijken in haar buggy. Ik ben de ongeduld zelve. Ik ben nog steeds heel slecht in issues die niet meteen op te lossen zijn. Tycho denkt vol goede moed dat de kinderarts zo komt. Ik moet lachen en geef aan dat we na de receptie eerst via de SEH intakeverpleegkundige naar de coassistent, de arts-assistent en dan naar de kinderarts gaan. Een kleine tegenvaller! En inderdaad, ondanks dat we voor 1 hele gerichte handeling komen, moeten we eerst het intake hok in. Het SEH protocol vervolgt zich…
Een ’top middag’
“We gaan zo meteen een plaszakje plakken bij Bommel”, zegt de intakeverpleegkundige. Eh, nee, dat gaan we niet doen! Ik leg uit dat wij gericht voor een katheterisatie komen. Dat is kennelijk nieuwe informatie en dus moet ik meer vertellen over Bommels medische achtergrond. Voor de 3e keer houd ik mijn verhaal. Als bij de term ‘vesico-ureterale reflux’ de reactie volgt: “die zoeken we even op”, weet ik dat het echt een top middag wordt…! We worden naar de behandelkamer gebracht. En ondanks dat Bommel thuis nog getemperatuurd is, moet dat hier nog een keer. Ik vraag of dit wel echt noodzakelijk is. Ik wil Bommel immers zoveel mogelijk gedoe besparen. Foute vraag! Als blikken konden doden, dan hadden ze er nog een spoedeisend gevalletje bij gehad…
‘Even’ onderzoeken
Afijn; na lang wachten en net als Bommel in slaap dommelt is daar ineens de arts-assistent. De hele urologische historie wordt nogmaals besproken. Wat ik oprecht fijn vind is dat deze arts lijkt te snappen hoe getraumatiseerd ons schatje is op meerdere vlakken. Daarom wordt er geen katheterisatie gedaan en gaan we direct behandelen met antibiotica. Wel wil ze Bommel nog even helemaal onderzoeken.
Op zich wel logisch. Het lijkt goed te gaan tot ze Bommels oren en keel wil bekijken. Tycho wordt verzocht Bommel vast te houden. En vanaf dat punt gaat het helemaal mis. Begrijpelijk. Wie wil er nou onder dwang vastgehouden worden terwijl iemand aan je lijf zit? Bommel is er klaar mee. En als er daarna nieuwe vasthoudinstructies volgen om in haar keel te kunnen kijken en ik het koppie van mijn moppie zie, ben ik er ook klaar mee. Ik roep dit acuut een halt toe. Volgens mij letterlijk; dat roepen… De arts kijkt me geïrriteerd aan. “Waarom moet perse die keel onderzocht worden? We weten nu toch dat ze nierbekkenontsteking heeft. Dáár zit het probleem. Bommel heeft al genoeg eetproblemen moeten overwinnen, ze is al zo getraumatiseerd in haar KNO gebied en ze heeft daarstraks nog iets gespuugd. Dit gaan we niet meer doen wat mij betreft.”, roep ik uit. Volgens mij heb ik zojuist het etiket ‘hysterische en lastige moeder’ opgeplakt gekregen, maar het kan me niet schelen. Genoeg is genoeg, SEH protocol of niet. Ik pak Bommeltje en knuffel haar stevig en ik zeg haar dat het voorbij is.
Heel dubbel
Ik blijf dit dubbel vinden. Wij willen weten wat ons meisje mankeert en daar hebben we o.a. de SEH, artsen en hun protocollen hard bij nodig. Dat besef ik me heel goed, maar de manier waarop het soms gaat blijf ik lastig vinden. Omslachtig, inefficiënt en het ene moment wordt er rekening gehouden met de problematieken van Bommel en het volgende moment wordt er zomaar over grenzen heen gegaan. Zonder overleg. Nut & noodzaak afwegen blijft belangrijk, ook voor artsen wat mij betreft. Je moet er altijd voor waken dat je niet het ene probleem creëert, terwijl je het andere probeert op te lossen. Een heel precair evenwicht dat snel uit balans is.
Wat een dag! Wat een gedoe! In de auto zit Bommel te lachen. Wat ben ik trots op mijn bikkeltje. Meteen alweer vrolijk. Thuis blijkt echter dat deze dag zijn sporen heeft nagelaten: we mogen haar niet verschonen en ook met eten slaat ze als vanouds haar handjes voor haar mond. Het vertrouwen dat we met zoveel moeite hebben weten te herstellen is er nu even niet meer. Begrijpelijk, maar pijnlijk. Daar gaan we weer… Gelukkig heb ik een hele lange adem!
