Kettingreactie (3): Puzzelen voor gevorderden

Na de ontdekking van Bommels nierbekkenontsteking en een bezoekje aan de Spoedeisende Hulp is onze kettingreactie nog (lang) niet ten einde. Nu volgt ‘de behandelweek’. Hoe zo’n week eruit ziet? Dat is vooral puzzelen voor gevorderden! Deel 3 van de kettingreactie…

We zijn net thuisgekomen met Bommel & de antibioticakuur en meteen volgt de eerste uitdaging. Hoe geven we dat spul zonder sonde? Je moet weten dat wij Bommel met heel veel moeite en therapie aan het lepelen hebben gekregen. Ze is erg getraumatiseerd in haar KNO / mondgebied. Dit wordt uitproberen op hoop van zegen… Op een lepel, met een spuitje in haar wangzak, in een cupje laten drinken en door het eten; alles heeft hetzelfde resultaat: weigering. Die is echt niet te foppen hoor, die kleine. Was dat maar zo! Uiteindelijk gaat met heel veel moeite de 1e dosis er met wat pap in. Daarna weigert Bommel elke hap en spuugt ze. En nu? We zijn pas net begonnen en ik ben al wanhopig. Komt dit wel goed? Nu spuugt ze ook nog! Dit wordt een lange week, denk ik mij mezelf.

Een lekker begin
Juist nu is het zo ontzettend belangrijk dat Bommel blijft eten. Zoveel mogelijk althans. Haar eten is helemaal vloeibaar en telt dus mee als vocht. En elke druppel vocht is met een nierbekkenontsteking van belang. Ook moet ze haar antibiotica binnenhouden, want anders knapt ze niet op. Ik vind dit echt heel erg spannend. Bloedheet heb ik het ervan. Net een maand sonde vrij en dan dit! Dat is best even een dingetje kan ik je zeggen. Zeker als je bedenkt hoe het met Bommel gesteld is na het SEH bezoekje… Een lekker begin van de 7 behandeldagen.

Dat kan anders
Ik proef een beetje antibiotica en merk dat deze ontzettend zuur smaakt. Niet te hachelen! Dat moet anders kunnen. De volgende ochtend bel ik met de dienstdoende kinderarts en overleg of er een poedervorm is van een geschikte kuur of een kuur met een betere smaak? Gelukkig snapt ze ons probleem en het precaire evenwicht dat we niet verder willen verstoren en ze gaat het uitzoeken.

Rubiks Kubus
Ik zet mijn telefoon op zijn allerhardst en verlies hem geen seconde uit het oog. Dat ene telefoontje van de arts wil ik niet missen. Ze zijn namelijk onmogelijk terug te bellen of het duurt uren voor ik weer iets hoor. De zolder, Bommels slaapkamer en zelfs de toilet (Ja!), overal gaat dat ding mee naartoe! Ze belt terug: er is 1 kuur die we kunnen proberen. Poedervormen zijn te sterk. Maar, merkt ze tussendoor op, als dit niet lukt dan moeten we Bommel opnemen… Oké, no pressure!

1 horde verder
Onderweg naar de Apotheek bedenk ik me iets over deze kuur: kan niet in combi met melkproducten. Laat nou de helft van Bommels voedingen daar uit bestaan! Dat wordt schuiven en hopen dat Bommel dat accepteert. Ook zit er een fijne korrel in deze kuur. Bommel weigert elke structuur die in haar mond komt, hoe fijn ook… Ook nu proef ik iets om te beoordelen hoe we dit aan kunnen vliegen. Met hele kleine beetjes op een lepel met daarover gewoon eten, zou het moeten lukken. Qua smaak ligt het dicht bij wat Bommel eet, dus dat scheelt enorm. We zijn alweer 1 dag en 1 horde verder!

Die nacht lig ik te puzzelen op deze hele behandelcasus en het ‘enigma-tje’ dat Bommel heet. Soja! Schiet er door me heen. Soja  =  geen melk! Zodra het kan bel ik de volgende ochtend weer met ‘de dienstdoende’. Er wordt navraag gedaan, maar helaas. Het gaat om de Calcium. Ik heb het geprobeerd. Toch Google ik nog even op calciumvrije producten. Ik lijk er 1 gevonden te hebben: een vanille toetje. Bommels favoriet! Ik stuur een mail en laat het daarna los.

Puzzelen
Loslaten is deze week echter wel een issue voor mij. Ik ben heel gestrest, met name de eerste paar dagen. Ik sta weer helemaal op scherp en functioneer op adrenaline. Zo’n zorgen maak ik me over alles. Het kost me veel moeite dat weer enigszins los te laten. Dit soort extra zorgelijke dagen blijft toch puzzelen voor gevorderden. Je moet al je geduld, creativiteit en flexibiliteit aanwenden om niet te ver uit de bocht te vliegen. De rest van de week vult zich met ‘de-antibiotica-geef-momenten’, verzorgen, telefoontjes met de uroloog, belletjes over de kweekuitslag en extra belletjes of alles wel goed gaat en of er een opname moet plaatsvinden of niet.

Gelukkig werpt al het navragen & gepuzzel zijn vruchten af! Bommel accepteert de nieuwe kuur goed. Ze houdt alles binnen en blijft redelijk eten. Alleen vindt ze een fruithapje als ontbijt wel gek! Dit alles zorgt ervoor dat ik gedurende de week weer kalmeer en eindelijk een beetje tot mezelf kom. Fiene kijkt ondertussen niet vreemd meer op als Tycho en ik spontaan uitbarsten in gezang en ik een dansje sta te doen terwijl Bommel eet. Er zijn veel “beren die broodjes smeren” voorbij gekomen afgelopen week, maar het werkte. Heel fijn! Acute crisis afgewend!

Hoop op ‘domme pech’
Nu rest ons in deze kettingreactie ‘alleen’ nog het blaasonderzoek (Mictiecystogram) in het WKZ. 50/50 kans. Of het was domme pech en we hebben een blaasontsteking over het hoofd gezien, of er is toch nog steeds sprake van reflux (terugstroom van blaas naar nieren). Het 1e kan. Zeker als je bedenkt hoe een hoge pijngrens Bommel heeft, er geen alarmerende signalen waren tot de koorts en het feit dat ze ons niets duidelijk kan maken. Het 2e betekent dat er nog een ingreep onder narcose plaatsvindt. Ik hoop op hele dikke, vette, domme pech!

Oh ja, dat vanille toetje is inderdaad Calciumvrij. Dit bericht kreeg ik vlak voordat Bommel haar allerlaatste dosis antibiotica kreeg… Een passend einde van deze week!

Wordt vervolgd…