Voeten

Vanuit mijn nieuwe groene Ikea-stoel kijk ik de kamer in. Hier stond zijn bed, precies op deze plek lagen elke nacht zijn voeten. De kamer lijkt zoveel groter zonder massief hoog-laagbed. Het bureau dat mijn vader voor me maakte, past perfect onder de schuine wand.

Jobs voeten. Ze waren altijd naar elkaar op zoek. Sierlijke, smalle tenen, innig verstrengeld.
Maar ik zit hier niet om aan voeten te denken. Het is januari, en in januari zou er een nieuw leven aanbreken. Ik ben geen hoofdredacteur meer, ik gaf een deel van mijn baan aan de universiteit op zodat ik meer tijd zou hebben om te schrijven. Mijn thuiswerkplek op Jobs oude kamer was precies op tijd klaar. Toch zit ik hier nu pas voor het eerst, in de derde week van januari. Durfde ik niet eerder? Misschien.

Lekker wroeten
De groene leesstoel is zacht en comfortabel. De vacht van de vos die ik ooit in Mongolië kreeg van een Kazak (en was gevangen door een adelaar) rust warm op de leuning. Ik aai zijn staart en wrijf met mijn voetzolen over het hoogpolige tapijtje dat ik heb gekocht. Had Job heerlijk gevonden, die dikke haren tussen zijn tenen. Ik zet een muziekje op. Verplaats van de luie stoel naar het bureau, waar ik onwennig begin aan een eerste verhaal. Het lukt zowaar om een paar uur niet aan de voeten van mijn zoon te denken.

Bij wijze van koffiepauze loop ik even naar Rob, die een verdieping lager achter zijn computer zit. “Ik heb twee keer goed nieuws”, zeg ik en zijn gezicht klaart op. “Het is warm genoeg op Jobs kamer om te werken en ik heb daar geen last van jouw muziek.” Hij reageert teleurgesteld. “Ik dacht dat je ging zeggen dat we de Staatsloterij hadden gewonnen en Job terugkwam.” De kunst is de verwachtingen klein te houden, dan redden we het wel dit jaar.