Schoonmaken

Dat ik maar wc’s moest gaan schoonmaken in Ter Apel, want daar zochten ze nog mensen voor. Het was een van de reacties op Twitter naar aanleiding van mijn column van vorige week. Daarin schreef ik over de dood van mijn zoon Job en het leven daarna.

Ik brak me het hoofd over die nogal onderbuikerige reactie. Hoe zou het schoonmaken van wc’s kunnen helpen tegen het verlies van een kind? Eerlijk: ik vind het geen vervelend klusje, het geeft een zekere voldoening – zeker als zo’n hokje na afloop lekker ruikt.
De fijne kneepjes van het toiletten poetsen leerde ik al jong van mevrouw Vink. Zij was de poetsvrouw in de tandartsenpraktijk waar mijn moeder als receptioniste werkte. Als kind liep ik in de vakanties graag mee met haar vrolijke schoonmaakronde. Hoogtepunt was het wc’tje achter de behandelkamer, dat mocht ik helemaal alleen doen. Borstel goed achter de randen haken, flink roeren met chloor en de hele pot afsoppen met een doekje. Daarna gezellig samen aan de koffie – ranja voor mij – met een koekje.

Job of job?
Mevrouw Vink is dood. Mijn zoon inmiddels ook. ‘Negen maanden zonder Job’, had ik geschreven op Twitter. ‘Ik heb mezelf niet in een ravijn gestort en ben geen alcoholist geworden.’ Daaronder hing de column. De meeste reacties waren hartverwarmend, maar ook een tweede en een derde meneer werden boos. ‘Overal zit men te springen om personeel en jij bent 9 maanden werkloos?’, typte er eentje met woedende vingers.
Toen pas begreep ik het. Ze dachten dat ik geen job meer had, geen baan. In plaats van te klagen, moest ik dus maar wc’s gaan schoonmaken in Ter Apel. Ik gaf een van de reaguurders mee dat hij beter eerst het stuk kon lezen voor hij me de les ging lezen. Dat maakte het alleen maar erger. Was ik maar op zoek naar een job. Een Job is onvindbaar, boze meneer.