Brief over Bommel (7 jaar)

Ik zit in de auto op weg naar huis. Ik heb Bommel net naar school gebracht. Ongelofelijk, denk ik, ons schatje is alweer 7 jaar vandaag. En terwijl ik dat tot me door laat dringen wordt de brok in mijn keel, die er al een paar dagen sluimert, nog een stukje groter. Ik zing mee met de muziek, maar die brok smoort mijn stem. Mijn telefoon zoemt van de felicitatie appjes, als er een traan over mijn wang rolt. Bommel is, samen met haar zus, mijn lust en mijn leven, maar haar verjaardag is bitterzoet.

Ik kan niet meer tellen hoe vaak ik opnieuw ben begonnen met het schrijven van deze blog. Tot nu toe schreef ik ieder jaar een brief aan Bommel. Voor het eerst in 7 jaar wijk ik daar van af. Ik kan de woorden niet vinden om op een andere manier te beschrijven wat ik vorig jaar en het jaar daarvoor eigenlijk al geschreven heb. Ik denk dat dit een van de redenen is dat ik al een paar dagen niet zo lekker in mijn vel zit en die brok in mijn keel heb. Het getal van Bommels leeftijd wijkt steeds verder en verder af van het meisje dat ze in werkelijkheid is. Een gat dat ik zelfs met mijn woorden niet langer kan dichten. Was dat maar zo…

Er heerst bij ons thuis al 7 jaar rust, reinheid en regelmaat. Wij zijn nog steeds gebonden aan voedingsschema’s, middagslaapjes, een strakke structuur en we kunnen niet de deur uit wanneer we maar willen. Een babytijd die reeds 7 jaar duurt. Ooit hadden we bedacht dat die fase waarin het ouderschap wat makkelijker wordt nu wel zo’n beetje zou aanbreken, met dochters van 10 en 7. Dat ze elkaar zouden vermaken. Dat ze in de weekenden zelf naar beneden zouden gaan om TV te kijken en misschien soms zouden uitslapen of zo. Minder zorgtaken en meer vrijheid. Niks is echter minder waar.

Ook doe ik al 7 jaar alles op de tast. Raden. Gokken. En dan maar hopen dat ik snap wat Bommel bedoelt. Ze kan niet praten – en op geen enkele andere manier communiceren dan non-verbaal – en als ze denkt dat ik haar niet snap, dan kan de boosheid de overhand nemen in haar anders zo zonnige karakter. Ik kan haar op die momenten op geen enkele manier bereiken. Ook kan ik geen woorden gebruiken om te zeggen dat ik haar begrepen heb, om te troosten, uit te leggen of te kalmeren. En dat vind ik misschien nog wel moeilijker dan alles wat ze fysiek mankeert.

Recent kreeg ik de uitslag van de ontwikkeltest die is gedaan. Bommel scoort in alles – van fysiek tot mentaal – nog steeds onder het niveau van een kind van 12 maanden oud. Geen verrassing. Wel werd er bevestigd wat we al dachten: ze snapt meer dan dat ze ons kan laten merken. Het gat tussen wat ze snapt, haar cognitie, en haar spraak-taal ontwikkeling is een behoorlijk aantal maanden. Dus ik ben in overleg met de logopedist en orthopedagoog om te kijken of en hoe we Bommel kunnen stimuleren op dit gebied. Mijn zorg is met name: wat als dat gat nog groter wordt?

Allemaal dingen die niet echt feestelijk zijn om op te schrijven, ik weet het. Vandaar ook mijn worsteling met deze blog. Bommel kan er immers ook helemaal niks aan doen. Zij heeft er net zo min om gevraagd als ik. Het is zo’n lieverd en het hoort feest te zijn op haar verjaardag. Dat maakt dat ik me extra schuldig voel over mijn gevoelens. Het hoort immers niet. Ik moet blij en vrolijk zijn. Maar ja…
En het tegenstrijdige van dit alles is dat ik soms juist wens dat de tijd stil blijft staan. Dat Bommel altijd zo blijft zoals nu. Dat haar vrolijke gebrabbel ons huis blijft vullen en ze zo ‘handzaam’ blijft. Zo’n heerlijk knuffelkontje. Ik kies er bewust voor haar vaak nog zelf ergens heen te tillen. Haar dicht tegen me aan te voelen. Haar geur, haar mollige zachte lijfje en haar handje in mijn nek. Dat houdt een keer op, denk ik dan. Dus probeer ik er nu nog zoveel mogelijk van te genieten.

Tja, het is en blijft dubbel, het leven met een zorgintensief schatje zoals die van mij.
Er is echter één ding waar ik nooit mee worstel: hoe onbeschrijfelijk veel ik van mijn lieve Bommel houd.
Want potdomme, wat heb ik dat prachtige kind lief!