Spotify

Muziek luisteren begint ingewikkeld te worden. Vanzelfsprekend kan ik geen enkel nummer meer horen uit een Disney-film of welke animatieserie dan ook. Zodra een liedje voorbijkomt, zet ik de radio uit of loop ik weg. Het zijn zulke tastbare herinneringen aan een leven dat voorbij is, dat ik nog geen andere manier heb gevonden om ermee om te gaan dan te vluchten.

Maar de lijst ‘te cancelen liedjes’ wordt langer en langer. Eigenlijk kan ik helemaal geen muziek meer verdragen die me doet denken aan mijn achttien jaar met Job. Het lijkt wel of elk album van toen geassocieerd is met het moederschap. Ik zie ons in de auto zitten, samen door de kamer dansen, of gewoon in mijn eentje achter de computer zitten zonder dat ik me realiseer dat alles op dat moment vredig en goed is. Het zijn klanken van verraderlijke onwetendheid geworden: we hadden geen idee wat ons boven het hoofd hing en wisten al helemaal niet hoe afgrijselijk dat zou voelen. Maar de weg terug is afgesneden.

Spotify
Muziek die ik de eerste maanden ná Job luisterde, ga ik net zo goed uit de weg. Want als ik die hoor, overspoelt het kersverse verdriet me weer en kan ik alleen nog maar verlamd voor me uit staren. Dus grijp ik steeds vaker terug op albums die ik luisterde in mijn studententijd, BJ (Before Job). Nadeel daarvan is dat ik een voorkeur had – en heb – voor melancholische, duistere nummers. “Begrafenismuziek”, zoals mijn moeder mijn collectie eens treffend omschreef. Draagt ook niet echt bij aan een lichter gemoed.
Is er een oplossing? Ja, Spotify. Ik luister naar dancemuziek die een algoritme waardevrij voor me selecteert. Elke dag blanco nummers zonder herinnering, ik ben nu aanbeland bij de sectie ‘remixen van Afrikaanse underground-dj’s’. Hoe onbekender, hoe beter.