Bonaire

Door de hevige regenval is het eiland groener dan ooit. Er bloeien nog meer bloemen. De kleuren lijken intenser. Kijk die oceaan, was die altijd zo diepblauw? We zijn op Bonaire en vergapen ons aan de schoonheid ervan. De luchten, de zon, de flamingo’s.

Onder water lijkt het of alle zeeschildpadden van het eiland aan onze duikbrillen voorbijzwemmen. Alsof ze willen zeggen: zie ons, heb het goed, maak het mooi. Bonaire is een beladen bestemming, zoals zo veel plekken beladen zijn. Hier trouwden we in 2006 met Job op de arm. Hier vierde onze zoon zijn tiende verjaardag. We kwamen hier drie jaar geleden terug met Job en de oppas om de leukste vakantie van de eeuw te hebben.
Nu zijn Rob en ik er met z’n tweeën. Zelfde eiland, andere beleving. “De glans is eraf”, hoor ik mensen vaak zeggen die een kind of een geliefde zijn verloren. Het leven zou dof zijn zonder die ene. Maar dat herken ik niet. Er zijn juist momenten die zo hard glanzen dat de felheid ervan nauwelijks te verdragen is. Alsof alle schoonheid ongefilterd binnenkomt.

Geniet nu het kan
Ik denk dat het te maken heeft met Jobs plotselinge overlijden. Het besef dat het leven, ook dat van ons, elk moment afgelopen kan zijn. Het is kort, wispelturig, gemeen. Valt er iets te genieten? Doe dat dan nu. Over een uur is het misschien te laat. Dat besef maakt ons gretig. We schenken onze glazen te vol en slurpen de zonsondergang naar binnen. “Zagen we dit ooit zo mooi?” vraagt Rob op het terras van ons heerlijke appartement aan zee. Ik huil alweer, omdát het zo mooi is. En omdat deze piekmomenten nooit lang duren. We weten dat de kater altijd volgt, als de donkere lucht die nu achter ons boven het eiland schuift. Straks voelen we ons weer diep ellendig. Maar nu niet, nu dansen we voor de storm uit.