De foto

Deze foto staat op de kast in onze slaapkamer. Ik zie hem elke dag. Maar soms ineens raakt hij me. De foto lijkt in een soort tijd-vacuüm te verkeren. Een beeld van wat ooit was en wat nooit meer zal komen. Iets uit een vorig leven. Sowieso omdat deze foto in het verleden ligt, maar ook omdat hij in een soort bubbel lijkt te bestaan naast onze bubbel van de realiteit waarin we nu leven. Een parallel universum als het ware. Een foto vol mogelijkheden van een gezinsleven van 4 dat net start.

Op de foto (trouwens fantastisch gemaakt door mijn zus) ben ik moeder van 2 gezonde dochters. Ik ben net bevallen van onze 2e, ze is hier 4 dagen oud. Ik voel me goed. Kalm ook. Ik ben immers al 3,5 jaar moeder. Ik heb dit al eerder meegemaakt. Het voelt fijn dat Bommel er is en dat ik dit keer niet zo onzeker ben. Dat we vanaf nu met z’n vieren zijn. Twee dochters. Twee zussen. Net zoals dat ik 1 zus heb. Ik weet hoe fijn dat kan zijn. Mijn zus is – hoe cliché, maar waar – mijn beste vriendin. Zeker, we verschillen van elkaar, maar ze kent me door en door en ik haar.

Op de foto hoop ik dat Fiene en Bommel ook zo’n mooie en fijne zussenrelatie zullen krijgen. De tekenen zijn veelbelovend. Fiene ontpopt zich als een lieve en zorgzame grote zus. En trots ook. Ik vind het vertederend om te zien hoe Bommel er voor haar meteen bij hoort, alsof ze er altijd al was.

Op de foto, ergens buiten beeld, zitten Tycho, mijn zus, mijn zwager, mijn nichtje en mijn neefje. Fiene en mijn nichtje schelen 6 maanden. Ze kunnen het heel goed met elkaar vinden. Zo tof dat mijn zus en ik samen zwanger waren, beide keren, en dat onze kinderen dezelfde leeftijd hebben. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan tussen mijn neefje van 5 maanden oud en Bommel.

Op de foto zijn mijn beide meiden puntgaaf. Prachtig. Geen schrammetje hebben ze. Ze zijn perfect ‘afgebakken’. Geen pleisters, slangetjes, kabels of littekens daar waar ze niet horen. Sereen is het. Geen piepjes, geen alarmen, geen geur van desinfectiemiddel, maar die van Zwitsal en pasgeboren baby. De lekkerste geurtjes die er zijn!

Op de foto ben ik een leuke moeder. Een moeder die engelengeduld heeft. Die weliswaar nog wat moe is van de laatste loodjes zwangerschap en de plotselinge bevalling, maar die zich verder goed voelt. Een fitte, vrolijke moeder. Ik ben een wandel-, fiets-, knuffel- en knutselmoeder. Een ik-heb-samen-met-mijn-kind-een-abonnement-op-de-kinderboerderij-moeder. Op de woensdagen gaan Fiene en ik er vaak heen. Beestjes kijken en daarna schommelen in de speeltuin. Over een tijdje kan Bommel gezellig mee en dan lopen we daar met z’n drieën, op mijn vrije dag.

Op de foto ben ik ook de moeder die ik 2 weken later niet meer zou zijn. Net als dat alles in ons leven veranderde op de dag dat Bommel in het ziekenhuis opgenomen werd, zo kwam er die dag een einde aan het moederschap dat ik kende. Aan de moeder die ik was en wilde zijn. Wil zijn. Soms kijk ik naar de foto en dan mis ik haar. Weemoed vervult me. Is ze er nog ergens? Of heb ik haar voorgoed laten gaan en blijft ze voor altijd gevangen in die bubbel die deze foto is; in dat parallelle universum? Voor altijd bevroren in de tijd.

Op de foto, geheel onzichtbaar, staat een keerpunt. Dat keerpunt raakt me. Soms verlang ik ernaar om terug te gaan naar toen. Naar hoe ik toen was. Hoe ik me toen voelde. Naar hoe onbezorgd ons leven toen was, in dat moment. Ik heb gerouwd om het verlies van het beeld in die foto. Van het gezin in die foto. En om de moeder in die foto.

Uiteindelijk kwam het besef dat mijn leven misschien dan wel voorgoed veranderd was, maar dat die verandering ook kansen bood. Ik kon mijn moederschap opnieuw vormgeven. En dat heb ik gedaan – en dat doe ik nu nog steeds. Al moet ik bekennen dat dit met enorm veel vallen en opstaan is gegaan en gaat. Het is anders. Maar, als er iets is wat ik heb geleerd sinds Bommel er is: anders is soms zo slecht nog niet!