Vals Alarm

Valse alarmen. In het zorgintensieve leven zijn ze er in alle soorten en maten. Vandaag had ik er met Bommel ook weer één. Ze mogen dan wel vals zijn, zenuwslopend zijn ze zeker…

De ‘simpelste’ variant, maar wel de meest irritante, zijn de valse alarmen van apparaten. Het infuus, de voedingspomp, de saturatiemonitor. Een kakofonie aan piepjes naast het kinderbed. Allemaal hebben ze hun eigen gekmakende geluid. Ontzettend nuttig als er nood is uiteraard. Maar op de een of andere manier hebben al die apparaten de neiging om veel bijgeluid te produceren terwijl dat helemaal niet nodig is. Vals alarm dus.
In het begin schrok ik me het ongans van elk piepje. Zeker in het ziekenhuis, toen Bommel net opgenomen was, bliepte er letterlijk iedere seconde wel iets. Gaandeweg wende ik er aan. Voedingsslangetjes die geknakt zaten of saturatiemetertjes die het zuurstofgehalte van het dekentje aan het meten waren, omdat ze los waren geraakt van de wiebelvoet van mijn spruit. Op een gegeven moment raakte ik er ook in getraind. Afhankelijk van de gezondheidstoestand van Bommel op dat moment, wist ik al in te schatten of het een echt of een vals alarm betrof. Daar paste ik dan mijn ‘naar-boven-sjees-tempo’ op aan. Tegenwoordig draai ik in het ziekenhuis meteen aan de knoppen en zet het alarm een paar toontjes lager. Wel zo rustig!

De ergste tot nu toe
Maar er zijn ook valse alarmen waar ik nog altijd ongelofelijk veel moeite mee heb. Die zijn niet simpel, maar vooral stressvol en zorgelijk. Het zijn die open eindjes, nare verrassingen en onverwachte wendingen. En ik word er af en toe gillend gek van.
De ergste tot nu toe was bij de Neuroloog. Tussen neus en lippen door wist zij ons te melden dat ze bij Bommel dacht aan een mitochondriële aandoening. Een stofwisselingsziekte. Nou, als je als ouders iets níet wilt horen, dan is het dat wel. We kwamen voor een routine consult en gingen naar huis onze wereld op zijn kop gezet door de potentie van deze mededeling. Na aanvullend onderzoek bleek het gelukkig dus een vals alarm. Maar jeetje, wat een stressvolle periode was dat. En dat is ook mijn euvel, ik merk dat ik niet goed bestand ben tegen dit soort valse alarmen.

Of niks, of diabetes
Gisteren is ook weer zo’n voorbeeld. Bommel heeft koorts. Niet gek gezien het feit dat zus lief afgelopen week ziek was. Maar goed, wij kunnen het ons nog steeds niet veroorloven om aan te nemen dat het slechts om griep gaat. Dus hebben we ons gebruikelijke ‘nierbekkenontsteking-controle-protocol’ uitgevoerd en urine afgenomen. Bij de huisarts bevestigt de assistente inderdaad dat Bommel geen ontsteking heeft. Fijn! Maar er is wel iets anders aangetroffen in de urine: Glucose (suiker). “En dat is niet normaal bij zo’n kleintje als Bommel…”, lekker dan! Op mijn vraag wat glucose in de urine betekent, hoor ik dat het helemaal niets hoeft te betekenen of het kan duiden op diabetes. Of niks, of ‘alles’… Ik kwam voor een ontstekingscheck en ik ging naar huis met een diabetes-vraagteken.

Vreselijke tijdsvacuüms
Dit is dus precies mijn struikelblok als het om valse alarmen gaat. Het hoeft niks te zijn, maar het kán wel iets groots betekenen. Je komt voor het een & wordt geconfronteerd met het ander. Om dan nog maar te zwijgen over die periode tussen het moment dat het balletje wordt opgegooid, tot het moment dat je daadwerkelijk weet waar je aan toe bent. Ik vind het zenuwslopend en energie vretend. Iedere keer opnieuw. Dit uiteraard los van het feit dat ik snap dat bepaalde verdenkingen nader onderzocht moeten worden. Onverantwoord om het niet te doen en fijn dat er zorgvuldig gehandeld wordt. Desalniettemin had ik gisterenavond weer last van hartkloppingen. Dat is 1 van mijn laatste nieuwe stress dingetjes; fijn joh! Op dit soort momenten komt zoveel opgebouwd trauma naar boven en adrenaline vrij. Want, wat betekent dit? Ik maakte me toch zorgen, ook al wisten we nog niks. Wat als de waardes niet goed zijn en bij een 2e check ook niet? Hoezo zou Bommel ineens diabetes kunnen hebben? Als het zo is, is het weer iets waar we mee moeten leren omgaan, waar ik me zorgen om maak en wat ik in de gaten moet houden. Weer iets dat niet meer overgaat… En tegelijkertijd probeerde ik me geen zorgen te maken. Tja, denk vooral niet aan een roze olifant! Vreselijke tijdsvacuüms vind ik het!

Gelukkig besloeg het tijdsvacuüm dit keer slechts 1 avond en nacht. Vandaag moesten we terugkomen om nuchter bloed te prikken. Bommels waardes waren goed. Super fijn! Een grote opluchting dat ze geen nierbekkenontsteking heeft én er geen afwijkende glucosewaardes zijn nu. Maar het blijven je reinste krengen die valse alarmen, of ze nu van een apparaat komen of van een arts!