Verhuisd

Ik zit op het aanrecht van een lege keuken, in een leeg huis. Het leven buiten het huis gaat door: kindjes lachen en rennen door de straat, er loopt iemand met een hond langs, de buurvrouw verzorgt haar plantjes. Voor mij staat het nu stil. Ik staar naar de lege muren, ik gluur door de ramen of ik ‘onze’ Vlaamse gaai zie, die zich altijd druk bezig hield in de bomen in het duin achter ons huis. Nog een keer een laatste rondje, van boven naar beneden. Door de kamers van de meiden. Door onze slaapkamer. Ergens hoor ik het huiltje van Elin, het gegiebel van Bente. Het weerkaatst tegen de muren. Dit is mijn huis. Ons thuis. Maar morgen is het van iemand anders.

Tekst: Marie-José Schelvis

“Wil je terug dan?”, vraagt Patrick me als ik emotioneel terug ben in het nieuwe huis. Het was in eerste instantie niet onze keus om te verhuizen. Ons huis is anderhalf jaar geleden afgekeurd voor verdere aanpassingen, het werd te klein voor Elin en al haar hulpmiddelen in de toekomst. We hebben maanden gezocht naar ‘het’ huis met onze makelaar en de gemeente. “Dat is een goede vraag” antwoord ik. Ik zeg dat ik niet terug wil, ik zie ook wel wat voor prachtigs we ervoor in de plaats hebben gekregen. Maanden hebben we geklust, gebuffeld. Maanden hebben we de meiden veel te weinig gezien, amper een sociaal leven gehad. Iedere vrije minuut zat in dit grote project. Maar altijd was daar die veilige thuishaven. Ons huis in het duin. Dat wordt nu van iemand anders. Onze veilige basis is weg. Iedereen kende ons, Elin werd nooit aangestaard maar aangesproken. Het huis waar ons leven samen begon. Zestien jaar geleden.

Ademruimte en rust
Morgen de start van een nieuw hoofdstuk als we bij de notaris de sleutels overhandigen aan de kopers. Nieuwe avonturen liggen in het verschiet. We zijn al vertrokken naar een dorp wat eigenlijk hemelsbreed maar vijf kilometer verderop ligt, maar wat ik alleen maar ken van ‘er even doorheen rijden’ of het wereldberoemde ijsje. Het voelt goed, het is een fijn huis. Alle ruimte voor Elin; aan werkelijk alles is gedacht voor haar, en voor ons die voor haar zorgen. Het huis zal zoveel ademruimte en rust geven. Geen stress meer over hoe ‘het later moet’, altijd een plek voor haar. Het huis is prachtig en deze eerste drie nachten hebben we best goed geslapen. Het voelt alleen nog een beetje als een ‘vakantiehuis’, maar dat heeft tijd nodig.

Morgen laat ik het los. Als ik de laatste keer de deur achter me dichttrek neem ik een diepe ademteug, en ga met een positieve mindset de volgende fase in, dankbaar voor alle mooie jaren in ons huis in het duin!

Marie-José is getrouwd met Patrick en zoekt inmiddels al 16 jaar haar weg in zorgenland. Haar jongste dochter Elin (16), helft van een tweeling (samen met Bente), is ernstig meervoudig gehandicapt. Het gezin van Marie-José vindt het erg leuk om buiten te zijn en ze fietsen, rennen en sporten erop los, ook met Elin en hond Charlie! Marie-José geeft graag kijkje in haar leven; alle ups maar ook downs. Zorgen, drukte, ziekte, maar ook – soms hele kleine – bijzondere momenten deelt ze hier.