Vriendelijkheid

Verlekkerd kijk ik naar de moeder en haar rolstoeldochter op het andere perron. Er is een man in een geel hesje onderweg om de twee in de Duitse zweeftrein te helpen. Hij zal aardig voor ze zijn, vragen waar ze naartoe gaan, ze een fijne dag wensen. Misschien legt hij even een hand op het hoofd van het meisje. Ik mis die vriendelijkheid.

De toegewijde mensen die op een Zuid-Europees vliegveld de kinderrolstoel voor je uit duwen. De stewardessen die, als je als eerste in het vliegtuig wordt gelaten, vragen of ze nog iets voor je kunnen doen. Om nog maar te zwijgen van de verpleegkundigen in het ziekenhuis, de juffen op school, de therapeuten in de parallelle wereld waar we zo lang met Job vertoefden. Engelen waren het, nooit te beroerd om ook even een hand op de schouder van de moeder te leggen. Ik heb heimwee naar de onbaatzuchtigen.

Simpelweg aardig
Net als ik mezelf dreig te verliezen in allerlei herinneringen, maakt een vrouw in de coupé een mondmasker-gebaar. “Verplicht”, zegt ze in het Duits. Nu pas zie ik dat iedereen hier een mondkapje draagt. Shit, geen seconde aan gedacht. In plaats van boos te worden, steekt ze een pakket mondkapjes omhoog. “Pak maar” en ze glimlacht. Even later, als mijn reisgenoot en ik op een parkeerplaats in Wuppertal een dame vragen hoe we aan zo’n blauwe parkeerschijf komen, rent zij terug naar haar auto omdat ze er nog wel eentje heeft liggen. Ik kan haar niet uitleggen hoe ze mijn dag goedmaakt door simpelweg aardig te zijn.

Op weg naar huis stop ik bij de Gamma om verf te kopen voor Jobs kamer. Een jonge vent met dreadlocks tikt me op de schouder. “Ik zag je net staan in je groene rok en groene shirt voor het schap met al die groene kleurstaaltjes. Wilde je alleen even zeggen hoe een mooi plaatje dat was. Fijne dag verder.”