Peuter slaapfeestje

Sommige dingen leer je pas waarderen als je ze niet meer hebt. Slaap is daar zeker een van. Al eerder wilde ik een blog schrijven over slaap, of eigenlijk het chronische gebrek daaraan. Maar net op dat moment hadden we zowaar een keer een goede nacht en wilde ik niet gaan zeuren over een slaaptekort waar bijna alle ouders mee worstelen. Op andere momenten was ik vaak te moe – na een helse nacht – om een blog te schrijven. Maar nu moet dit blog er echt van komen, want komende week gaan Sam en ik op slaapavontuur. We gaan een nachtje logeren bij SEIN voor een slaaponderzoek.

Tekst: Dessie Lividikou

​Ongeveer een jaar geleden, begon Sams slaappatroon erg te veranderen. Hij was eigenlijk een heel goede slaper, maar ineens kon hij ’s avonds moeilijk in slaap komen. Zo lag hij regelmatig tot een uur of 22 of zelfs 23 uur te kletsen en te spelen in zijn bed. Langzaam begon dat ritme een beetje te verschuiven en werd Sam steeds vaker midden in de nacht wakker. Soms om 2 uur, soms om 3 uur, soms om 5 uur. Er was geen peil op te trekken. De ene keer viel hij na een flesje weer lekker in slaap en andere nachten kon hij zo een, twee, soms zelfs vier uur wakker liggen.

Peuterfeestjes
En toen begon het gillen, heel erg hard gillen. Hij gilde van plezier, maar dat deelden wij niet. Daar kan geen mens doorheen slapen. Na vier a vijf van dit soort nachten was Sam bekaf en sliep hij een nachtje door, en daarna begon het feest van voor af aan. Het waren net peuterfeestjes. Het klonk heel gezellig, al was het voor ons enorm vervelend. En voor Sam natuurlijk ook, want een kind van 2,5 jaar hoort gewoon goed te slapen. Zolang we alleen Sam nog hadden was het nog te overzien, maar na de komst van Sofie was het voor ons niet meer te doen.

Alles geprobeerd
De afgelopen maanden hebben we in overleg met de kinderarts en de psycholoog van alles geprobeerd. De voor de hand liggende tips, zoals Sam niet uit zijn bed halen en het slaapritueel herhalen, hielpen niet. Er was zwaarder geschut nodig. We kregen een verzwaarde deken, eigenlijk een soort ballenbak om onder te liggen, maar Sam vond het verschrikkelijk. We hebben slaapmedicijn melatonine geprobeerd, dat even heel goed leek te werken, maar de dosis moest steeds worden opgehoogd om effect te blijven zien, dus daar zijn we mee gestopt.

Droomtentje
Met Sinterklaas werd Sam (en wij) verwend met een droomtentje. De eerste middag dat hij er in ging liggen, was hij meteen weg: een wonder dachten wij. Hoewel hij heerlijk slaapt in dat veilige, kleine tentje waren de goede nachten na een week weer voorbij. Sam is blijkbaar zo overprikkeld dat hij ’s nachts wakker wordt omdat hij zijn prikkels niet kan verwerken. Het is enorm moeilijk om daar iets aan te doen.
Uiteindelijk hebben we na heel erg lang twijfelen besloten Sam naar beneden te verhuizen, naar de kamer van Len. Ik heb daar grote moeite mee gehad, aangezien Sam niet kan aangegeven dat hij iets nodig heeft. Maar Sam vindt zijn nieuwe kamer geweldig en wij hebben er met de babyfoon toch minder last van dan voorheen, dus dat is win-win.

Verder onderzoek is nodig
Onze kinderarts vond gelukkig met ons dat Sams slaapgedrag zo niet langer kan en verwees ons door naar SEIN. Komende woensdagavond gaan ze een heleboel plakkers op Sams hoofd plakken en zijn hersenactiviteit registreren gedurende de nacht. Hij draagt nu al een paar dagen een speciaal horloge en ik houd een slaapdagboek bij, om zijn ritme vooraf nog wat beter in kaart te brengen. Omdat Sam een bindweefselaandoening heeft en nu ook een ontwikkelingsachterstand vindt de arts het waardevol om dit te laten onderzoeken.
Wat gebeurt er toch in dat hoofdje ’s nachts? De kans dat er echt iets uit het onderzoek komt is niet zo groot, maar we hopen natuurlijk wel dat we iets wijzer worden en vooral iets kunnen gaan doen. Een ding weten we zeker, woensdagavond wordt feest. Een peuterfeest en mama mag meedoen.

Dessie is getrouwd met Laurens en moeder van Sam (3). Sam heeft neonatale Marfan, een zeer zeldzame en ernstige bindweefselaandoening. Onlangs verscheen Dessie’s eerste boek: Een magisch getal (Spectrum), hierin beschrijft ze de onzekere medische achtbaan waarin zij met haar gezin terechtkomt. Laurens en Dessie bloggen over hun leven met Sam en ze delen deze gastblog graag op Mantelmama.