De oude speelgoedpop van Job begon ineens te praten. En dat op Moederdag…

Soms voelt het alsof ik Job heb gedroomd. Het litteken op mijn arm is het bewijs dat hij er echt was.

Als ik aan Job denk zijn alle mankementen verdwenen en zie ik alleen nog de foutloze versie.

Minke wordt er doodmoe van: altijd maar moeten vechten voor de zorg die haar zoon Lode nodig heeft.

Het vraagt enorm veel van een ouder om te zorgen voor een EMB kind met epilepsie. Hilde schreef erover.

Pepijn is vaak wel moe, maar te onrustig om te slapen. Killing. Voor hem, maar ook voor zijn ouders…